استاندارد IEEE802.11

IEEE 802.11، یک استاندارد اساسی برای شبکه های بی سیم است. در واقع اکثر شبکه های بی سیم محلی (WiFi و WLAN) بر مبنای این استاندارد طراحی و پیاده سازی شده اند. این استاندارد از چند زیر مجموعه تشکیل شده است که هر یک با استفاده از تکنولوژی های پیشرفته، عملکرد و کارایی متفاوتی دارد. مرسوم ترین نوع استاندارد WiFi برای شبکه های بی سیم محلی، استاندارد802.11 است. توسط این استاندارد، انتقال داده با سرعت 1 و یا 2 مگابایت بر ثانیه انجام می شود و پهنای باند 2 گیگاهرتزی دارد. در صورتی که دستگاه های متصل به WiFi بیشتر شوند، پهنای باند بیشتری مورد نیاز است. از این رو با استفاده از فناوری های متفاوت، استاندارد های بهتری عرضه شد.

استاندارد شبکه بی سیم

این استاندارد بی سیم با چند پسوند ارائه شده است که رایج ترین آن ها، 802.11b، 802.11n، 802.11a، 802.11g و 802.11ac نام دارد. این استاندارد ها می توانند علاوه بر رمز گذاری داده ها، انتقال اطلاعات مختلف را با سرعت های متفاوت انجام می دهد. در ادامه به توضیح جزئی از این استاندارد ها را می پردازیم.

802.11b، این استاندارد، در سال 1999 تایید شد. پهنای باند این استاندارد 2.4 گیگا هرتز است و سرعت انتقال داده را تا 11 مگابایت بر ثانیه فراهم می کند.

802.11g، این استاندارد در سال 2003 تایید شده و از رایج ترین نوع استاندارد IEEE 802.11 در بازار است. این استاندارد در محدوده ی فرکانسی 2.4 گیگا هرتزی عمل می کند و سرعت انتقال داده را تا 54 مگابایت بر ثانیه انجام می دهد.

802.11b، این استاندارد، در سال 1999 تایید شده و پهنای باند آن، 5 گیگا هرتز است. داده ها در این استاندارد با سرعت 54 مگابایت بر ثانیه انتقال می یابند.

802.11n، این استاندارد، داده را با بیشترین سرعت 600 مگا هرتز انتقال می دهد.

802.11ac، این استاندارد، نسل پنجم استاندارد WiFi در مجموعه ی 802.11 است و اغلب با نام WiFi در محصولات مختلف به فروش می رسد. 1.3 گیگابایت بر ثانیه، سرعت رایج این استاندارد برای انتقال اطلاعات است.